Dostęp otwarty
MIĘDZY WIELKIM WYMIERANIEM MEGAFAUNY A GLOBALNYM OCIEPLENIEM: O FILOZOFICZNYCH WNIOSKACH PŁYNĄCYCH Z PORÓWNANIA DWÓCH ODLEGŁYCH W CZASIE PRZYPADKÓW DESTRUKCJI ŚRODOWISKA NATURALNEGO
Jarosław Mikołajec1
EKOLOGIA – OD IDEI DO PRAKTYKI
Język publikacji: polski
Artykuł w czasopiśmie
Transformacje Nr 1–2 (88–89) 2016, Data publikacji: 13 maja 2016r.
Słowa kluczowe: megafauna, wymieranie, globalne ocieplenie, denializm, paradoks Giddensa
Streszczenie Tematem artykułu są filozoficzne wnioski płynące z porównania dwóch odległych w czasie katastrof ekologicznych: wymierania megafauny, jakie miało miejsce w późnym plejstocenie i wczesnym holocenie, i współczesnego globalnego ocieplenia. Oba procesy są przykładami tego, że pozornie małe przyczyny mogą prowadzić do dramatycznych konsekwencji. Stanowisko denialistyczne, zajmowane najczęściej przez nieprofesjonalistów w dziedzinie klimatologii (Z. Jaworowski) i ideologów prawicowych (A. Wielomski), odrzuca antropogeniczny charakter globalnego ocieplenia, traktując je jako zjawisko naturalne. Przypisywanie człowiekowi możliwości zmiany klimatu jest według denialistów oznaką ludzkiej pychy. Denialiści nie rozumieją, że pytanie o możliwości wpływu człowieka na klimat czy też, szerzej, możliwości oddziaływania człowieka na środowisko naturalne, dotyczy nauk przyrodniczych, a nie aksjologii. Destrukcja środowiska jest zjawiskiem naturalnym i ponadczasowym, ponieważ wynika z kondycji człowieka w ekosystemie jako „ciała obcego”. W ten sposób należy również rozumieć współczesne globalne ocieplenie
Politechnika Śląska w Gliwicach, Katedra Stosowanych Nauk Społecznych
E-mail: zaporoze@o2.pl